Ο Άγνωστος

Ένιωσα μια γλυκιά ζέστη να μου χαιδεύει τα μάτια. Τα άνοιξα και βρέθηκα να χαζεύω τη χαραμάδα του παραθυρόφυλλου. Οι ήχοι της πόλης που ξυπνούσε, άρχισαν να περιφέρονται στο χώρο γύρω από το ακούστικο μου όργανο και να μου γρατσουνίζουν το τύμπανο. Άλλη μια όμορφη μέρα ξεκινά.
Τεντώθηκα και χαμογέλασα πονηρά καθώς "ανίεροι" ήχοι ξεπετάχτηκαν από την κοιλιακή- και ακολούθως- απ΄ την πρώκτικη μου χώρα.
Εντάξει- σκέφτηκα- όλα δουλεύουν ρολόι.
Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο. Ένα δροσερό ντουζάκι- ντους ή μπάνιο ήταν αυτό? να θυμηθώ να ρωτήσω τον egggod- ανάγκασε τον εγκέφαλο μου να παρατήσει το δικό του κρεβάτι και να μπει στο δικό μου κόσμο.
Βγήκα στο μπαλκόνι- αφού ντύθηκα, εννοείται. Τρεις ορόφους πιο κάτω, ένα χάος πολυχρωμίας με υποδέχτηκε- οι "ουρανοί" των αυτοκινήτων. Μποτιλιάρισμα, κόρνες, κακό.......... όλα όπως πρέπει να είναι.
Στην απέναντι πολυκατοικία, ο παχουλός γείτονας έχει σκύψει για να περιποιηθεί μία απ' τις γλάστρες του. Έιναι με τα σώβρακα και επιδεικτίκα ξύνει τον κώλο του. Οπτική απόλαυση.....όλα όπως πρέπει να είναι.
Εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια......................
Αυτός ο τύπος στη γωνία.

Μα τι γυρεύει τελοσπάντων? Τον βλέπω εκεί στημένο κάθε πρωί εδώ και μια βδομάδα. Φοράει μαύρα γυαλιά, κλασσικό καπέλο και μια καμπαρντίνα μακριά μέχρι τους αστραγάλους του. Κάθε μέρα. Μοιάζει με ντετέκτιβ σε παλιό φιλμ-νουάρ.

Ίσως να παρακολουθεί κάποιον. Αλλά πάλι, πόσο διακριτικός μπορεί να είσαι με αυτή την εμφάνιση τη σήμερον ημέρα? Ήδη στη γειτονιά είχαν αρχίσει να "παίζουν" κάποια σενάρια για το ατομό του. Οι μεγαλύτεροι μιλούσαν για πράκτορα της Κ.Υ.Π. (νυν Ε.Υ.Π.).............οι νεότεροι δε μιλούσαν καθόλου.

Καθώς ήμουν βυθισμένος σε αυτές τις σκέψεις κοιταζοντάς τον, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά- ο τύπος μου ανταπέδιδε το βλέμμα. Έστρεψα τη ματιά μου αλλού, με κάποια ύποπτη βιασύνη θα 'λεγα. Μα γιατί το έκανα αυτό?

Μαλακία- σκέφτηκα- και ξαναγύρισα το κεφάλι τσαμπουκαλεμένος, αποφασισμένος αυτή τη φορά να πάρω το αίμα μου πίσω. Έλα όμως που ο τύπος είχε ακόμα το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου και.......τι ήταν αυτό? Μου φάνηκε ή παρατήρησα μια υποψία μειδιάματος? What the fuck is going on?

Τελικά, αποφάσισα ότι το θέμα παρατράβηξε και την έκανα για τα ενδότερα. Είχα χάσει όμως ένα κομμάτι της ηρεμίας μου......

Αφού τσίμπησα κάτι και έριξα πάνω μου φρου-φρου και αρώματα, έδωσα ένα φιλάκι στον Μαξ, που δεν έλεγε να σηκωθεί απ' το κρεβάτι μας ( μην κάνετε έτσι- το ιγκουάνα μου είναι) και βγήκα στην κοινωνία με διάθεση να "αδράξω" τη μέρα- χαχαχα.

Είπα να αλλάξω λίγο το δρομολόγιο που κάνω συνήθως για να πάω στη δουλειά- είκοσι λεπτά με τα πόδια- και να περάσω από την άγορα. Είχα μπανίσει ένα ωραίο παντελονάκι και ήθελα να ρωτήσω πόσο πήγαινε το μαλλί. Άσε που το μαγαζί ήταν σε πεζόδρομο και μου άρεσε να περνάω από μέρη όπου δεν κινδύνευεις να σε πατήσει ο κάθε κομπλεξικός αυτοκινητιστής. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, δεν κινδυνεύεις, όχι επειδή απαγορεύεται η διέλευση των αυτοκινήτων, αλλά επειδή δε χωράνε να περάσουν από τα παρκαρισμένα. Τελοσπάντων..........

Φτάνοντας έξω από το μαγαζί, στάθηκα να χαζέψω λίγο τη βιτρίνα.

Να το παντελονάκι- πρώτο. Πως θα πήγαινε άραγε με εκείνη τη μπλουζίτσα? Μήπως θα πρέπει να αγοράσω και καινούρια παπούτσια? Σάμπως οι ζώνες που έχω καν......

Και τότε τον είδα. Με την άκρη του ματιού μου. Τον είδα στην αντανάκλαση της βιτρίνας. Στεκόταν λίγα μέτρα πιο πίσω μου, ακουμπισμένος σε μια κολώνα της ΔΕΗ, κρατώντας ένα τσιγάρο στο χέρι του.........κοιτώντας με.

Πάγωσα. Δηλαδή, τι? Εμένα παρακολουθούσε? Γιατί? Από πότε? Τι έπρεπε να κάνω τώρα?

Αποφάσισα να προσποιηθώ πως δεν τον πρόσεξα. Μπήκα στο μαγαζί και πέρασα κανά δεκάλεπτο

κάνοντας την πωλήτρια να πιστέψει πως θα ψώνιζα- ούτε που καταλάβαινα τι την ρωτούσα. Το ένα μου μάτι κοιτούσε έξω. Ο τύπος ήταν ακόμα εκεί και δεν φαινόταν διατεθειμένος να ξεκολλήσει.

Τελικά, όταν έφτασε εκείνο το οριακό σημείο όπου ένιωσα ότι το κοριτσάκι θα με έδερνε, της έριξα το ξενέρωμα- " θα περάσω αύριο"- και βγήκα έξω.

Προχώρησα- τι προχώρησα δηλαδή, έτρεξα- όσο πιο διακριτικά γρήγορα μπορούσα. Χώθηκα σε στενάκια, ανακατεύτηκα με κόσμο, πέρναγα κόκκινα φανάρια.........

Τζίφος. Ο τυπάς ήταν πάντα εκεί πίσω μου, σκιά μου. Μάλιστα φαινόταν να με ακολουθεί με χαακτηριστική άνεση. Ποιος ξέρει πόσες φορές το είχε κάνει.......

Επιτέλους, το κτίριο των γραφείων που δουλεύω. Μια παλιά πολυκατοικία, κάποτε λευκή, τώρα γκρίζα, με τις ευλογίες των καυσαερίων. Εκείνη τη στιγμή όμως ήταν για μένα ένα άσυλο.

Μπήκα στο στένο, σκοτεινό διάδρομο. Με χέρια που τρέμαν από αγωνία πάτησα το κουμπί του ασανσέρ. Ένα, δύο, τρία δευτερόλεπτα.........αιώνες. Το πασίγνωστο φωτισμένο κουβούκλιο έφτασε. Ανοίγω την πόρτα και ορμάω μέσα. Ουφφφ, αύτο ήταν, τα κατάφ...............

Ένα πόδι προλαβαίνει και εμποδίζει την πόρτα να κλείσει. Μετά ακολουθεί ένα χέρι.....δεύτερο πόδι......δεύτερο χέρι.......κορμός, κεφάλι. Ο "καμπαρντίνας" εισβάλλει στο ασανσέρ.

Πατάω το κουμπί του έκτου.......αυτός δεν πατάει τίποτα. Το μηχάνημα, βογγώντας, ξεκινάει. Μάζι με αυτό και οι χειρότεροι εφιάλτες μου.

Με κοιτάζει μέσα απ' τα κατάμαυρα γυαλιά του. Άραγε βλέπει τίποτα εκεί μέσα? Άσε, δε θέλω να μάθω.

Και τότε, μίλησε:

-Είστε ο κύριος Νικόλαος Κ........?

-Μαλιστα, του απαντώ όπως θα έπρεπε να απευθύνεται κάθε νομοταγής πολίτης προς τα "όργανα" της τάξεως.

-Κύριε μου, συλλαμβάνεστε για...........

Με μια κίνηση- αστράπη πατάει το stop. Το ασανσέρ ακινητοποιείται μεταξύ 5ου και 6ου ορόφου.

-......παράνομη πρόκληση λάγνων ερωτικών επιθυμιών.

Μένω κάγκελο. Την ίδια στιγμή μια χειροπέδα αρπάζει γερά τον καρπό μου. Η άλλη άκρη της είναι περασμένη στον δικό του. Μέχρι να συνέλθω, αρχίζει να ξεκουμπώνει την καμπαρντίνα του. Στο αχνό φως, διακρίνω ΚΟΚΚΙΝΑ, ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ, ΔΑΝΤΕΛΩΤΑ ΕΣΩΡΟΥΧΑ. Τίποτε άλλο..........

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αν έχει κανείς διάθεση να το συνεχίσει, με τις ευχές μου. Δεν είμαι καλός στις ρομαντικές σκηνές....