Εφιάλτης

Ήρθε η ώρα...
Σηκώθηκε από το ντιβάνι όπου ήταν ξαπλώμενος. Κοίταξε το μικρό, θλιβερά επιπλωμένο, δωματιάκι γύρω του. Αυτός ο χώρος ήταν ο τόπος της μεγάλης φυγής του, τα τελευταία 20 χρόνια. Αποξενωμένος, μακριά από θεούς και ανθρώπους, γέρος και καμπουριασμένος, εδώ είχε βρει αυτό που πάντα ζητούσε...ηρεμία και γαλήνη.
Φυσικά, μόνο μια δουλειά μπορούσε να του δώσει αυτά τα δύο πράγματα...ήταν ο φύλακας του νεκροταφείου...
Βγήκε έξω...
Ο ουρανός ήταν μουντός, κατάμαυρος. Η ατμόσφαιρα υπέροχα ηλεκτρισμένη...
Άλλη μια ρομάντικη βραδιά...για μένα τουλάχιστον, σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Στο βάθος, βρόντες και αστραπές συμπλήρωναν με το δικό τους ηχόχρωμα το όλον...
Ξεκίνησε...
Κάθε απόγευμα έκανε αυτή τη βόλτα. Σε επαγγελματικά πλαίσια πάντα. Έπαιρνε το μονοπάτι από το χαμόσπιτο του, που βρισκόταν κολλήμενο στο δυτικό τοίχο του νεκροταφείου, και έλεγχε τα πάντα. Δεν ήταν υπόθεση παίξε-γέλασε. Πολλές φορές είχε αντιμετωπίσει ανώμαλους που ψάχναν "αντικείμενα" για τις μακάβριες τελετές τους...και πιτσιρικάδες που βγάζαν το άχτι τους γράφοντας και σπάζοντας...
Απόψε όμως η βραδυά ήταν δική του. Κανείς δε θα πλησίαζε εδώ με αυτόν τον καιρό.
Χαμένος στις σκέψεις του, περιπλανήθηκε για ώρα ανάμεσα στους τάφους. Κάποιους από αυτούς τους φρόντισε ιδιαιτέρως...παλιοί γνωστοί και φίλοι...
Ένιωσε τις πρώτες σταγόνες της βροχής...
Το σκοτάδι είχε γίνει τόσο πυκνό που το μονάδικο, σχεδόν, φως που είχε ήταν οι λάμψεις των κεραυνών. Έπρεπε να επιστρέψει σιγά-σιγά γιατί...
Και τότε το είδε...
Δύο μέτρα μπροστά του, από τη μέση ακριβώς ενός από τους πιο παλιούς τάφους, υψωνόταν ένα χέρι. Κατάλευκο, άσπιλο, σχεδόν αγαλμάτινο. Αυτός όμως ήξερε...ήταν αληθινό.
Κεραυνός...φως...
Τα δάχτυλα κινήθηκαν. Μία κίνηση καλέσματος.
Το μυαλό του πάγωσε. Το σώμα του όμως κινήθηκε. Ποιος ο λόγος να αντίσταθεί άλλωστε?
Πλησίασε...
Άπλωσε το χέρι του και άγγιξε τα λευκά δάχτυλα. Κρύο...
Τύλιξε τα δαχτυλά του γύρω από τον νεκρό καρπό και άρχισε να τραβάει. Στην άρχη δειλά. Μετά, όλο και πιο δυνατά. Κι άλλο...κι άλλο...
Ο ώμος αποκαλύφθηκε...και μια υποψία κρανίου.
Έσφιξε τα δόντια...

Τινάχτηκε.
Πανικός.
Άπλωσε το δεξί του χέρι...ξύλο.
Το αριστερό...και εδώ ξύλο.
Τα σήκωσε και τα δύο και ψηλάφισε...ξύλο παντού.
Ξεφύσηξε ανακουφισμένος. Ήταν στο φέρετρο του...
Τι εφιάλτης όμως...τόσο ζωντανός. Για λίγο πίστεψε ότι θα τον παίρναν από τον κόσμο των νεκρών...πίστεψε ότι θα του κλέβαν τη γαλήνη...
Γύρισε πλευρό και ξανάπεσε στον αιώνιο ύπνο του...
Μέχρι τον επόμενο έφιάλτη...