Dr. Μαλακιάν, ο ζωοδότης

Ο Dr. Μαλακιάν ήταν έτοιμος να προχωρήσει στην τελική φάση του πειραματός του.
Στη μέση της τεράστιας αίθουσας του εγκαταλελειμένου εργοστασίου, βρισκόταν το απόλυτο δημιούργημα.
Μια ογκώδης μηχανή, απίστευτα πολύπλοκη, που επιβαλλόταν στο χώρο. Η βάση της ήταν μια μεγάλη γεννήτρια και καθώς ανέβαινε, από παντού ξεπετάγονταν μεταλλικά κουτιά με πολύχρωμες ενδείξεις, σώλήνες κάθε μεγέθους, μετρητές συχνοτήτων, πυκνότητας, ρεύματος, εναλλάκτες, τεράστια πηνία, ποτενσιόμετρα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, σε κάθε συνδυασμό.
...και καλώδια. Τύλιγαν τη μηχανή, ένα νευρικό σύστημα που φαινόταν να ξεκινά από τη βάση της, να εισβάλλει στο "είναι" της, να της δίνει ζωή και να καταλήγει κάπου έξω, στην όροφη του εργοστασίου, περνώντας μέσα από τα σπασμένα παράθυρα που βρίσκονταν ψηλά, κοντά στο ταβάνι.
Ο Dr. Μαλακιάν, πλησίασε τη μηχανή. Εκεί, χαμηλά, σε έναν μεταλλικό πάγκο τοποθετημένο στο ύψος της μέσης του, βρισκόταν ο λόγος της ύπαρξης αυτής της μηχανής.
Ένα γυμνό γυναικείο σώμα κείτοταν πάνω στον πάγκο. Δέρμα κέρινο, τέλειες διαστάσεις- τουλάχιστον γι' αυτόν-...αλλά νεκρό, άψυχο. Μόνο τα χείλη ήταν βαμμένα σε έντονο κόκκινο χρώμα...
Ήταν αποφασισμένος. Θα έδινε ζωή σε αυτό το σώμα.
Εκείνη τη στιγμή, μια λάμψη φώτισε τον αμυδρά φωτισμένο χώρο. Δευτερόλεπτα αργότερα, ακολούθησε η βροντή. Στο χώρο πλανήθηκε μυρωδιά θειαφιού...και ξέσπασε η καταιγίδα. Ήταν η ώρα...
Ο Dr. Μαλακιάν πήγε στο μπροστινό μέρος της μηχανής. Έκανε μια επίκληση στο θεό της μηχανικής και τράβηξε το μεγάλο διακόπτη εκκίνησης...
Η μηχανή βρόντηξε και όλος ο χώρος σείστηκε από την τεράστια δύναμη της. Θόρυβος ξεχείλιζε από παντού...και ο Dr. Μαλακιάν, στη μέση του χάους, να πηγαίνει τρέχοντας από δω κι από κει για να δει αν είναι όλα τέλεια.
Άλλη μια λάμψη. Ο κεραυνός τροφοδότησε τις μεταλλικές κεραίες που βρίσκονταν στην ταράτσα του εργοστασίου με ζωογόνο ρεύμα, που έφτασε- περνώντας μέσα από τις καλώδιώσεις και γεμίζοντας το χώρο με ένα μπλε...υπόφως να το πω;- στο γυναικείο σώμα.
Αυτό τινάχτηκε. Έκανε μια τεράστια καμάρα, άνοιξε διάπλατα τα άκρα και άρχισε να χτυπιέται σα δαιμονισμένο.
Ο Dr. Μαλακιάν αντέδρασε άμεσα και κατέβασε το μεγάλο διακόπτη.
Η μηχανή έσβησε αφήνοντας ένα ανατριχιαστικό σφύριγμα.
Σταδιακά, η ησυχία επανήλθε στο χώρο.
Ο επιστήμονας πλησίασε το σώμα.
Το άγγιξε.
Ήταν ζεστό. Είχε όμως ζωή ;
Ένας αναστεναγμός ακούστηκε. Ο Dr. Μαλακιάν ξαφνιάστηκε και έκανε πίσω.
Δεύτερος αναστεναγμός...αυτή τη φορά με έντονο ερωτικό στοιχείο.
Το πλάσμα μίλησε:
- Κάνε μου αυτό που ξέρεις να κάνεις τόσο καλά, μεγάλε εραστή.
Ο Dr. Μαλακιάν δε μπορούσε να το πιστέψει. Τα είχε καταφέρει και μάλιστα θα απολάμβανε τους καρπούς της δουλειάς του άμεσα.
Την πλησίασε και άρχισε να τη χαϊδεύει. Στην αρχή διστακτικά, με δέος. Αυτή αντέδρασε με πάθος.
Του έπιασε το χέρι και τον οδηγούσε πάνω στο σώμα της.
Ο επιστήμονας είχε ζαλιστεί από την ερωτική διάθεση. Μην αντέχοντας άλλο, πήδηξε πάνω στον πάγκο και ξάπλωσε πάνω της.
Αυτή βόγκηξε από ευχαρίστηση. Είχε κι αυτή ονειρευτεί τούτη τη στιγμή, μέσα στην άψυχη πρότερη ζωή της, όταν δεχόταν τις ερωτικές περιποιήσεις του δόκτωρος.
Ο Dr. Μαλακιάν πάλι, ήταν ασταμάτητος. Το όνειρο της ζωής του έγινε πραγματικότητα. Η γυναίκα των ονείρων του ήταν εκεί, όπως πάντα, αλλά αυτή τη φορα γεμάτη ζωή.
Εντελώς τρελαμένος, ξεκούμπωσε το παντελόνι του, έβγαλε έξω το...μόριο του και εισέβαλλε.
...και τότε συνέβη το αναπάντεχα μοιραίο.
Η γυναίκα της ζωής του, έτσι απλά,...έσκασε.