Περί Απιστίας...

Ιστορία 1η ή "της πόλης"...

"Μπαίνει ο σύζυγος στο σπίτι- πωλητής ο άνθρωπος, γύρισε εκτάκτως πίσω να πάρει κάτι φυλλάδια με προσφορές που είχε ξεχάσει στο γραφείο του-, κλείνει την πόρτα και στέκεται στήλη άλατος. Αφουγκράζεται...
Πάνω απ' τους θορύβους της πόλης, ξεχωρίζει έναν ήχο που του κόβει την ανάσα.
Γυναικείες, πνιχτές, κραυγές ηδονής έρχονται απ' την κρεβατοκάμαρα.
Πλησιάζει αργά την πόρτα του δωματίου. Ναι, τώρα πια είναι σίγουρος. Ξέρει τι θα αντικρύσει αν ανοίξει την πόρτα. Το θέμα είναι ΑΝ θα την ανοίξει, καθότι και λίγο χέστης...και δεν ξέρει ποιος άλλος είναι εκεί μέσα.
Τελικά, το αποφασίζει. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και μπαίνει...
Στο κρεβάτι είναι η γυναίκα του...πάνω στον κουμπάρο...τσίτσιδοι...
-ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΡΕΕΕ? ΜΕ ΑΠΑΤΑΣ? , φωνάζει, για να μην καταρρεύσει.
Η γυναίκα γουρλώνει τα μάτια από έκπληξη και τρόμο...
-Μια...μια στιγμή...να σου εξηγήσω, αντρούλη μου...δεν είναι αυτό που νομίζεις...
-ΣΚΑΣΕ ΣΥ ΜΩΡΗ, τη διακόπτει αυτός, ΔΕ ΜΙΛΑΩ ΣΕ ΣΕΝΑ..."


Ιστορία 2η ή "της επαρχίας"...

"Είναι σίγουρη ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει.
Εδώ και τρεις βδομάδες, ο άντρας της, σχεδόν κάθε βράδυ, σηκωνόταν από το κρεβάτι τους προσέχτικά για να μην την ξυπνήσει και ξεπόρτιζε.
'Οπως απόψε.
Όλον αυτόν τον καιρό, αυτή δεν είχε τολμήσει να κουνηθεί από τη θέση της. Υπέμενε κάθε φορά το μαρτύριο, σα γνήσια επαρχιωτοπούλα που ήταν. Έτσι την είχαν γαλουχήσει οι γονείς της. Ο άντρας ήταν ο αφέντης του σπιτιού...αυτή ήταν εκεί απλά για να τον υπηρετεί.
Όλα κι όλα, όμως. Αυτή τη φορά δε θα το άφηνε έτσι...κι ότι ήθελε ας γίνει.
Τον παρακολουθούσε, με μισόκλειστα μάτια, να φοράει το παντελόνι του, τις παντόφλες του και να ανοίγει την πόρτα αθόρυβα. Ο καριόλης...δεν ξέρει με τι έχει να κάνει.
Μόλις έκλεισε η πόρτα, πετάχτηκε όρθια. Έριξε στα γρήγορα μια ζακέτα πάνω της και βγήκε από το σπίτι.
Έξω, η βραδυά ήταν πανέμορφη. Το φεγγάρι έλαμπε σε έναν πεντακάθαρο, ανοιξιάτικο ουρανό και έπαιζε τα νυχτερινά του παιχνίδια με τ' αστέρια. Το αγροτόσπιτο τους ήταν σε μια όμορφη πλαγιά, που έβλεπε στη λίμνη. Οι νυχτερινοί ήχοι των γρύλλων, των βατράχων και άλλων νυχτερινών πλασμάτων, συνέθεταν μια ειδυλλιακή εικόνα.
Όχι όμως κι απόψε.
Απόψε, δεν έδινε σημασία σε τέτοια πράγματα. Απόψε, ήθελε να μάθει.
Είδε τη φιγούρα του άντρα της να κατευθύνεται προς το στάβλο. Μέσα σε αυτό το λιγοστό φως, έμοιαζε με φάντασμα...ανατρίχιασε....σκέφτηκε να γυρίσει πίσω, αλλά ήξερε όι αργότερα θα το μετάνιωνε.
Τον ακολούθησε.
Ο άντρας μπήκε στο στάβλο.
Τον περίμενε να ξαναβγεί, αλλά τίποτα...τζίφος, niente, nada.
Περίεργο, σκέφτηκε. Εκεί μέσα να γινόταν το κακό? Αααααααααχχχχχ, ποιος ξέρει ποιο απ' αυτά τα τσόλια, αυτές τις ξεβράκωτες πιτσιρίκες, της είχε αρπάξει τον άντρα της.
Πλησίασε τη μισάνοιχτη πόρτα. Άχνα από μέσα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κρυφοκοίταξε...
Σ' αυτό το δωμάτιο του στάβλου είχαν τις κότες. Εδώ είχε ησυχία.
Τι γινόταν όμως στο πίσω δωμάτιο?
Προχώρησε προς τα μέσα όσο μπορούσε αθόρυβα, μην ξυπνήσει τις κότες και χαλάσουν τον κόσμο με τα κακαρίσματά τους.
Έφτασε στην ενδιάμεση πόρτα...και έριξε μια ματιά.
Αυτό που είδε, της έκοψε τα γόνατα.
Ο άντρας της επιδιδόταν σε ακόλαστες πράξεις σεξουαλικού περιεχομένου...στον τράγο.
Θεούλη μου!!!!!!!!
Τι ήταν αυτό τώρα? τι έπρεπε να κάνει? την απατούσε ο σύζυγος? δεν ήταν και σίγουρη.
Πήρε φόρα και μπήκε μέσα...
-Ουιιιιιιιι, φώναξε τραβώντας παράλληλα, σε μια επίδειξη υστερίας τα μαλλιά της. Τι φκιάνς αυτού, μωρ' αθιόφοβε? Δε ντρέπεσαι ντιπ μωρέ, δε σχαίνεσαι? ουιιιιιιιιιιι...
Ο άντρας πετάχτηκε αλαφιασμένος και προσπάθησε με χέρια και με στόμα να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
-Στασ' μουρή γ'ναίκα, είπε ενώ προσπαθούσε να κουμπωθεί. Δεν ειν' αυτό που νομίειζ...(all time classic ατάκα).
-Και τι ειν ωρέ σαφρακιασμένε? τι θα μ' πεις τώρα? ότι σου 'πε ο κτηνίατρος να ξεβουλών'ς τον πάτο τ' τράγ' που και που? Ωι, κακό που μας ήβρικε...
-Κάτσ' ωρέ γ'ναίκα...θα σ' πω. Να...πριν κανιά εικοσαριά μέρες άρμεγα τ'ς γίδες. Μόλις τέλειωσα, έρχεται τούτο το τρα'ί και δίν' μία και πάει του γάλα. Του 'πα τότε...άμα το ξανακάν'ς αυτό, θα σι γ@#$σω...και το ξανάκαν' ο κιαρατάς, την άλλη μέρα. Ιγώ φταίω τώρα? Α, όλα κι όλα γ'ναίκα, ιγώ είμι άντρας...κι ένας άντρας πρέπει να κρατάει το λόγο τ'..."

Οι παραπάνω ιστορίες είναι αληθινές, μιας και είναι γέννημα-θρέμμα της νοσηρής μου φαντασίας.
Επίσης, είναι η επίσημη συμμετοχή μου στο blogo-παίχνιδο που ξεκίνησε η Surrealist.
Πετάω το μπαλάκι για τη συνέχεια στην Deadend Mind, η οποία θα πρέπει να γράψει μια δικιά της ιστορία απιστίας, αληθινή ή φανταστική, αφού όμως πρώτα αναρτήσει τη δικιά μου ιστορία στο post της (αν έχω καταλάβει καλά τους κανόνες). Μπορεί να διαλέξει όποια θέλει από τις δύο. Βέβαια, ξέρω σε ποια θα καταλήξει, αλλά-έτσι κι αλλιώς- δε θέλω να καταστρέψω την εικόνα αυτής της "αθώας" και ευγενικής ψυχής.

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!!!!!!!

Υ.Γ. Αγαπητή Surrealist...δεν ήξερες, δε ρώταγες?