Δε μπορώ να πω ότι γνωρίζω πολλά πράγματα περί φωτογραφίας. Όπως όλοι μας, έχω δει άπειρες και συχνά-πυκνά τσεκάρω αυτές που παίρνουν κάθε χρόνο κάποιο βραβείο.
Καμία μα καμία όμως δεν έχει μείνει κολλημένη στο μυαλό μου όπως η παραπάνω. Τραβήχτηκε από τον Kevin Carter το 1993, στο Σουδάν, κατά τη διάρκεια ενός λοιμού. Απεικονίζει ένα μικρό κοριτσάκι που καταρρέει καθώς κατευθύνεται προς το στρατόπεδο σίτησης των Ηνωμένων Εθνών. Πίσω του, ένα όρνεο απλά περιμένει...
Ο Carter λέει πως τράβηξε τη φωτογραφία και μετά περίμενε για 20 λεπτά να δει τι θα γίνει. Τελικά έδιωξε το πτηνό, αλλά δε βοήθησε το μικρό παιδί- του οποίου, φυσικά, η τύχη αγνοείται.
Γι' αυτή τη φωτογραφία ο Carter πήρε το βραβείο Pulitzer το Μάη του '94.
Υπήρξαν όμως και πολλές κριτικές εναντίον του, για τη μη παροχή βοήθειας στο κοριτσάκι. Μια φράση από άρθρο σε εφημερίδα της Φλώριδας τα λέει όλα:
"Ο άνθρωπος που προσαρμόζει τους φακούς του για να πάρει το σωστό κάδρο του μαρτυρίου της θα μπορούσε κάλλιστα να είναι άλλος ένας θηρευτής, άλλο ένα όρνεο στο όλο σκηνικό."
Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, δύο μήνες μετά τη βράβευση του, ο Kevin Carter αυτοκτόνησε...
23 σχόλια:
Γιατί εμείς-οι άνθρωποι που απαρτίζουμε τις κοινωνίες εννοώ- που κοιτάμε την εικόνα,λέμε γιατί ρε γαμώτο ή οχι ρε πούστη μου και μετά ξεχνιόμαστε με ενα dvd και πίτσα τι είμαστε; Θα μου πεις, δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε εθελοντές στους γιατρούς χωρίς σύνορα,ούτε έχουμε τα λεφτά να κάνουμε δωρεές ή συνεισφορές τελοσπάντων, όμως κάτι θα υπάρχει που μπορούμε να κάνουμε για να σταματήσουμε κάποτε να βλέπουμε συχνά τέτοιες φωτογραφίες...
Αν ο Carter αυτοκτόνησε από τύψεις,δε λέω οτι καλά έκανε φυσικά,τουλάχιστον είχε κάνει κάτι πριν,τουλάχιστον ένοιωσε τύψεις. Έβγαλε αυτή τη φωτογραφία -η οποία μας συγκινεί περισσότερο από ενα ντοκυμανταίρ με ίδιο θέμα,λόγω του αρπακτικού-και η οποία 14 χρόνια αργότερα συνεχίζει να προκαλεί συζήτηση και να σοκάρει.Γιατί θα μπορούσε να ήταν σημερινή.Ο Carter συμβολίζει την απραξία μας.Την αδιαφορία για όσα συμβαίνουν έξω από την πόρτα μας. Κι οχι μόνο. Μέσα σ'αυτη τη φωτογραφία κρύβεται ολόκληρος ο κόσμος μας.Όπως έχει καταντήσει.
Ούτε γεια δεν είπα..:)
Καλό απόγευμα tuco!! :)
όποιος την είδε αυτή τη φωτογραφία, και να προσπάθησε δεν την ξέχασε. η τραγικότητα στο πιο πρωτόγονο αποκορύφωμά της.. κατά τη γνώμη μου καλώς βγήκε η φωτογραφία, δεν νομίζω ότι όποιοι (όλοι όσοι) κάνουν αυτή τη δουλειά είναι αρπακτικά. έχουμε ανάγκη από τέτοιες σκληρές/σκληρότατες αφυπνίσεις ως άνθρωποι. δεν καταλαβαίνω πώς/γιατί μετά δεν έκανε κάτι, για το κοριτσάκι. αλλά η ψυχολογία αυτού του ανθρώπου μου είναι έτσι κι αλλιώς αδιανόητη, δεν μπορούμε να κρίνουμε εύκολα, εμείς οι τόσο τρελά απ' έξω από τέτοια δράματα.
Αχ τώρα γιατί το κάνεις αυτό, καλώς - και - πάραυτα δικό σου είναι το μπλόγκ και δική μου η ψυχολογία (η ευαισθησία μου)...
δυστυχώς δεν θα το άντεχα να το κάνω ας ήταν να πάρω και το όποιο βραβείο
και τα όποια λεφτά υλικά όλου του κόσμου
το μόνο όμως που επίσης θέλω να επισημάνω είναι ότι
η τέχνη καταγράφει κάποτε και με τις αιχμές της - φτάνοντας τον άνθρωπο που την υπηρετεί στα όριά του, ίσως και στο τέλος του...
δεν είναι δύναμη και εξουσία να υπερβείς και να καταγράψεις, αλλά να μην καταγράψεις αν είναι να σώσεις... δεν ξέρω τι ότι ο κάθε καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται πως σώζει
η φωτογραφία του ίσως να σώζει όλα τα επίπεδα γνώσης για όποιο λοιμό
ΠΑΝΤΑ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ ΤΑ ΟΡΝΙΑ ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ
ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗ ΦΥΣΗ - ΟΛΑ ΠΙΘΑΝΑ...
μη συνεχίσω γιατί το σεντόνι (σχόλιο) θα γίνει εκτός από κατωσέντονο και πανωσέντονο :}}
Καλό βράδυ Tuco μου, όλα καλά, τη φιλία μου!!
kleine wolke: πιο "right to the point" σχόλιο δε μπορούσε να γίνει, νομίζω. Ο Carter συμβολίζει την απραξία μας...και το κοριτσάκι συμβολίζει το κοντινό μέλλον μας...
deadend mind: έχω την εντύπωση ότι ο φωτογράφος είδε, εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, την όλη σκηνή καθαρά επαγγελματικά, όπως γίνεται στα ντοκυμαντέρ. Άφησε τη φύση να κάνει τη δουλειά της, έτσι απλά...ίσως αργότερα, ξύπνησε μέσα του το θηρίο που μας βαραίνει όλους και λέγεται συνείδηση...
surrealist: πάντα καραδοκούν τα όρνια, αλλά τώρα που ο Carter αποδήμησε, να δω ποιος θα μας σώσει...
Ευτυχείτε !!!!!!!!
Καλό Σας Απογευματάκι !!!!!!!!
Καλησπερα,
πριν περιπου 2 χρονια (2006), ο Μαυρος Γατος ειχε δημοσιευσει την ιδια φωτογραφια με περιπου τα ιδια ευαισθητα σχολια στο δικο του μπλογκ.
Να σημειωσω οτι ο Καρτερ δεν ηξερε οτι θα παρει βραβειο την στιγμη που τραβουσε την φωτογραφια. Αρα δεν μπορουμε να τον κατηγορησουμε οτι "τραβηξε την φωτο για να βραβευτει". Ο ανθρωπος ηταν επαγγελματιας φωτογραφος. Επι 10ετιες ειχε σαν τροπο ζωης, το να αποτυπωνει με την μηχανη του την πραγματικοτητα.
Τον επαινω, γιατι διαλεξε να αποτυπωσει την πραγματικοτητα του Σουδαν. Θα μπορουσε να μιμηθει χιλιαδες συναδελφους του και να αποτυπωνει την μαλακισμενη Λαιδη Νταιανα και τα διαφορα ξεκωλα εκ του ασφαλους. Και θα ειχε οχι μονο βραβεια αλλα και περισσοτερα φραγκα.
Ο Καρτερ διαλεξε ομως να παει στο Σουδαν και να φωτογραφισει παιδακια. Το να ταξιδεψεις και μονο σ' αυτην την χωρα θελει παλληκαρια και θελει κοτσια. Εγω δεν θα πηγαινα, οσα βραβεια και να μου ταζανε.
Απο εκει και μετα, τι θα μπορουσε να κανει εκτος απο το να φωτογραφισει; Να παρει το παιδακι στα χερια; Και να το παει που; Στο ασυλο του ΟΗΕ; Ωραια. Και τι θα εκανε με τα 500 αλλα μισοπεθαμενα παιδακια που κρεμονταν ΗΔΗ απο τα συρματοπλεγματα του ασυλου; Θα παραμεριζε τα αλλα ετοιμοθανατα για να περασει με το "δικο του" παιδακι στο στρατοπεδο;
Ετυχε να δω ντοκυμανταιρ απο αυτην την χωρα. Χιλιαδες στριμωχνονται στα συρματοπλεγματα για μια φουχτα φαγητο, για ενα παγουρι νερο. Πως μπορεις να σωσεις το ενα μοναδικο παιδακι;
Αν και συνηθως ειμαι πολυ αυστηρος με ολοκληρη την ανθρωποτητα, εδω δεν μπορω να πω οτι "εμεις καθομαστε". Το προβλημα της παγκοσμιας πεινας ειναι πολυπλοκο, εξαρταται απο εκατονταδες παραγοντες και ακομα και αν βγουμε ολοι μας στους δρομους δεν προκειται να το λυσουμε.
Μπορει να φαινομαι κυνικος, αλλα προτιμω να δραστηριοποιηθω σε κατι που ξερω οτι μπορω να φερω αμεσο αποτελεσμα. Για παραδειγμα μαζευω αδεσποτα σκυλια απο τους ελληνικους δρομους και τα περιθαλπω. Δεν ειναι θεμα προτεραιοτητας. Δεν ειμαι αναισθητος μπροστα στο δραμα του Σουδαν. Ουτε συγκρινω "μικρο" δραμα με "μεγαλο". Απλα στο ενα προβλημα νιωθω οτι μπορω να βοηθησω - και αυτο κανω - και στο αλλο προβλημα νιωθω τελειως ανημπορος να κανω κατι.
Συγνωμη για το μακρυναρι σχολιο.
..........
Μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου Tuco...αν τεντωθέις παραπέρα,σπας.
Να πω κάτι στον dralion.
Έχεις δίκιο όταν λες
"τι θα μπορουσε να κανει εκτος απο το να φωτογραφισει; Να παρει το παιδακι στα χερια; Και να το παει που; Στο ασυλο του ΟΗΕ; Ωραια. Και τι θα εκανε με τα 500 αλλα μισοπεθαμενα παιδακια που κρεμονταν ΗΔΗ απο τα συρματοπλεγματα του ασυλου; Θα παραμεριζε τα αλλα ετοιμοθανατα για να περασει με το "δικο του" παιδακι στο στρατοπεδο;"
είναι τόσο σκληρό αυτό όσο και η κατάσταση που το γεννά.
Πες μου όμως..ακόμα και με αυτή την πραγματικότητα κατα νου, οτι υπάρχουν εκατοντάδες άλλα παιδάκια στην ίδια μοίρα και ποιό να πρωτοβοηθήσεις,θα άντεχες να αφήσεις κι αυτό το παιδάκι στη μοίρα του;εγω δεν θα άντεχα.Εκ του ασφαλούς μιλάω.Το ξέρω.Ειλικρινά πιστεύω πως δεν θα άντεχα όμως.Μπορεί να μην ήξερα ποιό να πρωτοβοηθήσω αλλά θα έκανα μια αρχή με το εν λόγω.Κι οχι για να καλμάρω τις τύψεις μου,ούτε για να νοιώσω καλύτερα που όταν δεν έτρωγα τα ρεβύθια μου οι γονείς μου μού έλεγαν ότι άλλα παιδάκια στον κόσμο ούτε νερό δεν έχουν.Ή μάλλον και γιαυτό.Δεν είμαι τέλεια.Φυσικά και θα είχα ιδιοτελή κίνητρα.
Αλλά νομίζω οτι κάποια στιγμή,αυτή η πραγματικότητα θα αφάνιζε τον όποιο εγωισμό μου.
Επιφυλάσσομαι.
Μόνο αν ζήσεις κάτι μπορείς να το κάταλάβεις και να μιλήσεις γιαυτό.
Ηθικολογίες εδω δε χωράνε.
Μ'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι πάντως.
Tuco,φιλιά.Και ευχαριστώ για το χώρο :)
kleine wolke, ειχα δημοσιευσει πριν 2 χρονια μια ιστοριουλα που με ειχε αγγιξει βαθια. Μπορεις να την βρεις αν θελεις εδω
Η ιστοριουλα μας λεει οτι πρεπει να βοηθαμε τους αλλους (ολα τα πλασματα), ακομα και αν η κατασταση μοιαζει χαμενη απο χερι. Βρισκω αυτην την διευκρινηση πολυ σημαντικη.
Η διαφορα δεν ειναι στο αν η γενικη κατασταση μοιαζει απελπιστικη η οχι. Αυτο απο μονο του δεν με εμποδισε ποτέ να ευαισθητοποιηθω και να βοηθησω (ο καθενας αναλογα με τις δυναμεις του). Στο συγκεκριμενο παραδειγμα, ο φωτογραφος δεν αδιαφορησε επειδη η γενικη κατασταση στο Σουδαν ειναι απανθρωπη. "Αδιαφορησε" (πολυ σχετικο αυτο, αν σκεφτουμε οτι κατοπιν αυτοκτονησε) γιατι ηξερε οτι δεν μπορουσε να βοηθησει σε τιποτα.
Η ειδοποιος διαφορα ειναι η _δυνατοτητα_ να βοηθησεις. Δυστυχως τα αποθεματα που εχουμε ειναι περιορισμενα. Αποκλειεται, οσο και να σκιστουμε, να εξαλειψουμε συνολικα την δυστυχια απο τον πλανητη. Αφου δεν μπορουμε να διορθωσουμε το συνολο, ολα τα υπολοιπα ειναι ζητημα επιλογων.
Καποιες τραγωδιες θα τις αγνοησουμε συνειδητα ωστε να μας μεινουν αποθεματα και ενεργεια για τις τραγωδιες στις οποιες θα επεμβουμε. Το οτι θα αγνοησουμε συνειδητα μια τραγωδια δεν μας κανει αναισθητους καλοπερασακηδες. Αυτο θα ισχυε μονο αν αγνοουσαμε *ολες* τις τραγωδιες γυρω μας.
Το τι θα αγνοησουμε και το που θα βοηθησουμε ειναι φυσικα προσωπικη επιλογη. Αλλα δυστυχως ειμαστε καταδικασμενοι να αγνοησουμε πολλες μεγαλες τραγωδιες.
Μια προσωπικη εμεπιρια. Εχουν πεθανει ζωα στα χερια μου. Ζωα χτυπημενα και παρατημενα στον δρομο απο !@$#$@@ (ας μην βρισω αισχρα εδω μεσα). Αν και εκανα οτι ηταν δυνατον για να τους σωσω την ζωη, πεθαναν. Για βδομαδες ειχα εφιαλτες. Μερικες φορες οι εφιαλτες επανερχονται ακομα και μετα απο χρονια.
Το μονο που με εχει σωσει μεχρι τωρα απο την τρελα και την αυτοκτονια ειναι οτι πολλα αλλα ζωα επεζησαν στα χερια μου και σημερα ζουν χαρουμενα με τις οικογενειες τους.
Προσπαθω να μπω στην θεση του φωτογραφου Καρτερ. Σιγουρα δεν ειδε μονο αυτο το παιδακι να πεθαινει ετσι. Λογικα πρεπει να ειδε εκατονταδες πτωματα παιδιων οσο ηταν εκει. Και εκτος απο μια φωτογραφια (που ισως και να ειναι τεραστια βοηθεια τελικα) δεν μπορουσε να κανει τιποτα γι' αυτα τα παιδια. Και το ηξερε οτι δεν μπορουσε να κανει τιποτα.
Αυτη η ανημπορια, η πληρης αδυναμια ν' αλλαξεις το παραμικρο ειναι απο τα πιο γερα στραπατσα που μπορεις να φας στην ζωη. Ενας ψυχολογος θα στο βεβαιωσει.
Ενα αλλο, συγκρισιμο παραδειγμα. Στο χτυπημα της 11 Σεπτεμβρη, οταν οι ανθρωποι επεφταν απο τον 60ο οροφο, καποιο απο τον δρομο τους τραβουσαν φιλμ. Αργοτερα οι φωτογραφοι κατηγορηθηκαν οτι εβγαλαν λεφτα απο τον θανατο ενος δυστυχισμενου. Αλλα τι θα μπορουσαν να κανουν για να βοηθησουν καποιον που πεφτει απο τον 60ο οροφο;
Το διλημμα του Καρτερ εν τελει δεν ηταν αν θα τραβηξει την φωτογραφια για να παρει βραβειο η αν θα βοηθησει το κοριτσακι. Τετοια επιλογη δεν την ειχε.
Η μονη επιλογη που ειχε ο Καρτερ ηταν αν θα τραβηξει φωτογραφιες τα πεινασμενα παιδακια του Σουδαν η αν θα τραβηξει φωτογραφια την Καρλα Μπρουνι. Και η επιλογη του μου φαινεται πολυ σωστη.
Την καλησπερα μου σε ολους, tuco δειρε με αν κανω καταχρηση του χωρου.
dralion το διάβασα το ποστ σου.
όπως ο γέρος πέταξε το μικρό αστερία στη θάλασσα και εξήγησε την πράξη του στον νεαρό λέγοντας ότι έχει διαφορά γιαυτό εδώ(it made a difference to that one) ακριβώς αυτό εννοούσα προηγουμένως όταν είπα οτι εγώ σε υποθετική περίπτωση που θα βρισκόμουν εκεί δεν θα άντεχα να μη βοηθήσω το παιδάκι.Πως να στο πω..αν ήταν αστερίας θα το πετούσα στη θάλασσα.Θα το έβγαζα φωτογραφία αλλά δε θα το άφηνα εκεί.Υπενθυμίζω οτι μιλάω εκ του ασφαλούς κι οτι αυτή είναι η σκέψη μου κρίνοντας από το τι άνρωπος πιστεύω οτι είμαι.
Μπορώ να καταλάβω πως είναι να μην μπορείς να κάνεις κάτι και εξαιτίας αυτής της ανημπορίας να "αδιαφορείς" τελικά γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή,συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Εννοείται πως δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει σε όποια τραγωδία διαδραματίζεται στον κόσμο,
αυτό που λέω όμως είναι ότι μπορεί όταν βρεθεί στο σωστό τόπο και χρόνο να κάνει κάτι.Να βοηθήσει έστω κι εναν άνθρωπο.Κι ας μην αλλάξει η μεγάλη εικόνα.Θα κάνει διαφορά για εκείνον τον έναν.
Εσυ φροντίζεις ζωα - είναι αξιέπαινο αυτό,μπράβο σου ειλικρινά- και ξέρεις οτι δεν μπορεις να σώσεις τα αδέσποτα όλου του κόσμου,ούτε όλης της Ελλάδας.Ξέρεις όμως οτι μπορείς να σώσεις αυτό το ένα(και αυτά τα 10,20,...) που βρήκες στο δρόμο.
Δεν τα τραβάς φωτογραφίες και φεύγεις νοιώθοντας ανίκανος επειδή δεν μπορείς να τα σώσεις όλα.Έτσι δεν είναι;
Βασικά νομίζω οτι λέμε τα ίδια με άλλα λόγια.Διόρθωσε με,παρακαλώ, αν δεν είναι έτσι.
Αρχικά σκέφτηκα "καλά έκανε" αλλά μάλλον δεν είμαι τόσο σκληρή...
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα βοηθούσα το κοριτσάκι. Απόλυτη? Ίσως... Απλά το σκεπτικό "υπάρχουν άλλα 500 που δεν μπορώ να σώσω" δεν θα με απέτρεπε απ' το να σώσω αυτό το ένα. Αν όλοι σκέφτονταν έτσι τότε αυτά τα παιδάκια δεν θα είχαν ΚΑΜΊΑ ελπίδα.
Φιλιά Tuco!!!!!!
Ασχημια υπαρχει παντου. Οι φωτογραφιες ειναι μια ευγλωττη μαρτυρία. Ας κανει ο καθενας αυτο που μπορεί απο κει και περα...
dralion- kleine wolke: μου αρέσει που αυτό το μηδαμινής σημασίας blog έγινε έστω και για λίγο βήμα αντιπαράθεσης. Συνεχίστε όσο θέλετε, χώρος υπάρχει...και καλή καρδιά...[παρεπιμπτόντως φίλε dralion, τείνω προς kleine wolke μεριά. Μπορεί να μη γίνεται να σώσεις όλο τον κόσμο, αλλά όπως είχε πει και ο Gandhi "εσύ πρέπει να γίνεις η αλλάγή που θες να δεις στον κόσμο". Ελπίζω η εκδίκησή σου να μην πονάει...πολύ...:))]
karyatida: σαφέστατη...όπως πάντα...:)
elemiah: σωστό ακούγεται το ρητό σου. Από την άλλη,υπάρχουν και αυτές οι Ερυνίες...
luthien: μα δεν έχουν καμιά ελπίδα, έτσι κι αλλιώς. Απλά αναρωτιέμαι μήπως και αυτή η λίγη ανθρωπιά που δείχνουμε κατά καιρούς, βοηθώντας ανθρωπιστικές οργανώσεις, παρατείνει το μαρτύριο τους. Βέβαια, είναι εύκολο να το γράφεις αυτό πίνοντας φραπέ, αλλά...
lee: ασχήμια υπάρχει σίγουρα...το διαπιστώνω κάθε μέρα στον καθρέφτη. Ξέρεις κανέναν καλό πλαστικό χειρουργό?
Καλησπέρα σε όλους !!!!!!!!!!
Βήμα αντιπαράθεσης;; ουάου!
Σαπουνόκουτο ολόκληρο! :)
Καλό απόγευμα :)))
Εγω στα ειπα απο κοντα..
Υ.Γ. Σορυ που δεν σου εβαλα βαζελινη εχθες..
Καλημερες,
δεν μπαινει θεμα αντιπαραθεσης, ουτε διαφωνιας. Οπως ηδη επισημανε το μικρο συννεφο (ελπιζω να μου συγχωρησει την μεταφραση του νικ της και να μην το θεωρησει αγενεια), λεμε σχεδον το ιδιο πραγμα με διαφορετικα λογια.
Αν ημουν επαγγελματιας φωτογραφος οπως ο Καρτερ, αν ειχα τα κοτσια να παω στο Σουδαν (σιγουρα δεν τα εχω), αν βρισκομουν μπορστα στην ιδια σκηνη, τοτε *σιγουρα* θα σηκωνα το κοριτσακι στα χερια - μετα το τραβηγμα της φωτογραφιας - και θα περπατουσα μαζι του οσο με βαστουν τα ποδια μου. Στην καλυτερη περιπτωση θα το αφηνα μπροστα στο συρματοπλεγμα του στρατοπεδου του ΟΗΕ.
Η φωτογραφια - και οι συζητησεις αναμεσα σε ευαισθητους ανθρωπους οπως αυτη εδω - δεν βοηθησαν το συγκεκριμενο παιδι. Αλλα ευχομαι να βοηθησουν ολα τα παιδια που υποφερουν ετσι.
Υ.Γ. Πανω στην συμπεριφορα του φωτογραφου και στην τραγικοτητα της στιγμης συμφωνουμε. Το μονο πραγμα στο οποιο ισως διαφωνουμε ειναι η αντιληψη οτι "εμεις οι βολεμενοι αδιαφορουμε, την στιγμη που πεθαινουν παιδακια". Αν και γενικα ειμαι αυστηρος με ολους μας, πιστευω οτι στην συγκεκριμενη περιπτωση, κανενας απ' οσους σχολιασαν εδω αδιαφορει βολεμενος.
genau δρακολιοντάρι(εκδίκηση ήταν αυτό! :Ρ)
Εγώ χαίρομαι που έγινε αυτή η συζήτηση, θα έπρεπε να γίνονται περισσότερες.
Όπως είπε και η deadend mind όμως "δεν μπορούμε να κρίνουμε εύκολα, εμείς οι τόσο τρελά απ' έξω από τέτοια δράματα." κι έχει δίκιο...
ό,τι και να πει κανείς,είναι τόσο δύσκολο να μιλάς για γεγονότα που δεν σ΄αγγίζουν στην καθημερινότητά σου και να προσπαθείς να βρείς μια ηθική ή μια λογική σ'αυτά και πάνω τους να στηρίξεις μια άποψη, που αναγκαστικά,για να μην έρθεις σε ασυμφωνία με τον εαυτό σου,θα εστιάσεις σε μια πτυχή αυτής της πραγματικότητας,χάνοντας λίγο το φόκους από τις άλλες.Εκτός αν είσαι και πολύ μυαλό,υποθέτω..
Νομίζω εξαρτάται πολύ αυτό από το weltanschaung(το'πα καλά dralion;),από την κοσμοθεώρησή του δηλ. αλλά και από τον χαρακτήρα.
Αλλιώς πιθανώς να αντιδράσει σ'αυτό ένας κυνικός άνθρωπος, ένας ρομαντικός, ενας που έχει μάθει να παλεύει πολύ για να ζήσει ή ένας βολεψάκιας που του ήρθαν όλα έτοιμα και το πιο βαθυστόχαστο δίλλημα στο οποίο μπορεί να περιέλθει είναι mercedes ή cayen;
Είναι τόσες πολλές οι απόψεις που μπορούν να σχηματιστούν από εμας τους απέξω...Γιαυτό λοιπόν εγω θα ξαναπώ οτι όλα είναι θέμα παιδείας(το ξέρω,σας κούφανα,εννοείτε πως δεν το είχατε σκεφτεί εσείς) και καλά θα κάνουμε,όταν και άμα κάνουμε παιδιά κάποτε να προσέξουμε πολύ να μην τα κάνουμε μαλακισμένα σαν εμάς.Οι παρόντες εξαιρούνται.Ο α' πληθυντικός ήταν επιλογή μετριοφροσύνης μόνο.χαχα :))
Φιλιά σε όλους! καλημέρα! :)
Nαι το γνωρίζω..Σοκαριστική η φωτογραφία..Αλλά δεν μπορώ να τον κατηγορήσω.. Τελικά και μόνο που ανοιγόταν μια καριερα μπροστά του..αλλά αυτοκτόνησε, μπορεί να μας πει πολλά..για τον χαρακτηρα του.. Δεν ειναι ομως μονο για τις κατηγοριες.. Σκεψου οτι εζησε απο κοντα τη πεινα και το πως ζουνε μερικοι ανθρωποι μολις λιγες ωρες (με το αεροπλανο) μακρυα απο εμας.. Ειναι τραγικο!!!! Φαντασου μετά απο αυτη την εμπειρια γυρισε στην Νεα Υορκη οπου θα τον βραβευανε και ειχανε τιμητικες δεξιωσεις κλπ..με πολλα φαγητα, πλεονασμος απο ποτα, ακριβα γευματα....κλπ και ο ιδιος δεν μπορουσε να φαει τιποτα..
Ειναι και οι καταστασεις που εζησε.. που τον εφτασαν στην αυτοκτονια..Δεν ειναι ευκολο να ξεπερασεις μια τετοια εμπειρια.. Εμεις κοιταμε τη φωτο και φρικαρουμε, αυτος πατησε το κλικ, την 'περασε' στο ειναι του.. τα φιλια μου tuco και φυσικα respect :)
Γνωστή και σε μένα η ιστορία αυτής της φωτογραφίας (αν και δεν ήξερα την κατάληξη της). Παρά την σκληρότητα της όμως δεν απεικονίζει κάτι ασυνήθιστο.. γιατί είναι χιλιάδες ακόμα παιδιά που πέθαναν με έναν παρόμοιο θάνατο χωρίς να βρεθεί ένας φακός να τον απαθανατίσει..
Που εισαι εσυ????????? :)
ΠΕΡΙΜΕΝΕ 20 ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ...
ΔΕ ΘΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ.
ΜΑΛΑΚΑΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΛΟΙ.
Δημοσίευση σχολίου