Παραμύθι...Hentai

" Η δόκιμη ιέρεια προχωρούσε με προσεχτικά βήματα μέσα στο δάσος. Κάθε λίγο σταματούσε και αφουγκραζόταν τους ήχους των νυχτόβιων ζώων. Τίποτα δεν πρόδιδε κάποια ανησυχία. Καλυμμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια με το σκούρο μανδύα της, κινούνταν σα σκιά ανάμεσα στα πελώρια δέντρα του πανάρχαιου δάσους.
Έφτασε στην άκρη ενός ξέφωτου και σταμάτησε. Κοίταξε με δέος προς το κέντρο του ανοίγματος. Εκεί, πάλλευκος κάτω από το φως της πανσελήνου, υψωνόταν ένας βωμός. Η ιέρεια πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε προς τα 'κει.
Έφτασε στο βωμό και άρχισε να τον παρατηρεί. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε, αλλά ποτέ δεν είχε βρεθεί τόσο κοντά του.Ο βαθμός της στο αυστηρά γυναικείο τάγμα της λατρείας του θεού TUCO (το όνομα είναι εντελώς τυχαίο...)- θεού της γονιμότητας- δεν της επέτρεπε να πλησιάσει το βωμό, παρά μόνο να παρακολουθεί τις διάφορες τελετές από κάποια απόσταση. Αυτό όμως ήταν αποφασισμένη να το αλλάξει απόψε.
Άπλωσε τα χέρια της και άγγιξε τους ρούνους που ήταν σκαλισμένοι πάνω στο ακιλήδωτο μάρμαρο. Μπορεί για τις άλλες δόκιμες η σημασία αυτών των συμβόλων να ήταν άγνωστη, αυτή όμως δεν είχε αφήσει το χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος. Μελετούσε κρυφά κάποια αρχαία απαγορευμένα βιβλία που είχε τυχαία ανακαλύψει σε ένα μυστικό θάλαμο μέσα στη μονή και είχε φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι μπορούσε να ξυπνήσει τον ίδιο το θεό- κάτι που δεν είχε προσπαθήσει καμία άλλη τον τελευταίο αιώνα.
Γονάτισε μπρος στο βωμό και σήκωσε τα χέρια της προς τον ουρανό. Τα χείλη της πήραν να κινούνται, οι λέξεις άρχισαν να βγαίνουν, στην αρχή διστακτικά, σύντομα όμως όλο πιο παθιασμένα και πιο δυνατά. Κατέληξε να ουρλιάζει τις λέξεις προς ένα μαύρο ουρανό, ο οποίος έμοιαζε σιγά- σιγά να αποκτά υπόσταση. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε με δύναμη και κοιτούσε με διάπλατα ανοιχτά μάτια τη μορφή που σχηματιζόταν στον ουρανό...θεόρατη, πιο μαύρη και από το σκοτάδι, απειλητική. Μην αντέχοντας άλλο τον τρόμο, τίναξε τις τελευταίες λέξεις με όσο κουράγιο της είχε απομείνει και έπεσε μπρούμυτα στο έδαφος με τα χέρια απλωμένα, τα μάτια κλειστά και την ανάσα κομμένη.
Γύρω της η φύση ούρλιαζε κι αυτή. Ο άνεμος φυσούσε με απίστευτη δύναμη, τρομαγμένες κραυγές ζώων ακούγονταν από παντού...και μέσα σ' όλα αυτά, ένας ήχος οξύς, παραλυτικός...ένας ήχος βγαλμένος από κάποιον άλλο κόσμο...
...και ξαφνικά όλα σώπασαν. Απόλυτη σιωπή κυριάρχησε. Η δόκιμη έμεινε για λίγο στη στάση που βρισκόταν, για να το απολαύσει. Το μυαλό της βούϊζε ακόμα από το θόρυβο του ερχομού του θεού...του θεού...του θεού...
Άνοιξε γρήγορα τα μάτια της. Μπροστά της ο βωμός έλαμπε με ένα υπερκόσμιο βαθυκόκκινο φως. Σήκωσε το βλέμμα και...
Πάνω στο βωμό στεκόταν ο θεός TUCO, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Ήταν ολόγυμνος και περιβαλλόταν από μία φλόγινη αύρα. Το σώμα του ήταν εκπληκτικής ομορφιάς. Μυώδες, γυάλιζε με ένα απόκοσμο μαύρο φως. Η δόκιμη έμεινε να το θαυμάζει...
-Ποιος τολμάει να με καλεί από τα δώματα μου? βρυχήθηκε ο θεός.
Η δόκιμη σηκώθηκε και κοίταξε το θεό στο πρόσωπο. Ήταν πολύ πιο άσχημος απ' ότι περίμενε. Μετά κατέβασε το βλέμμα της χαμηλότερα και σκέφτηκε ότι τελικά αυτό δεν την πολυένοιαζε.
-Εγώ η ιέρεια σου το έκανα αυτό, παμμέγιστε, αποκρίθηκε. Το όνομα μου είναι Blondie (αυτή η ταινία με έχει στοιχειώσει τελικά)
-Ελπίζω, αδαές πλάσμα, το μυαλό σου να είναι πιο έξυπνο απ' το όνομά σου. Τι ζητάς από εμένα?
-Ανήκω στο τάγμα σου και θέλω να σου δείξω την αφοσίωση μου.
-Και πως σκοπεύεις να το πετύχεις αυτό?, ρώτησε και μια λάμψη διαπέρασε τα κόκκινα μάτια του.
Η δόκιμη δεν απάντησε. Μόνο άφησε να γλιστρήσει ο μανδύας από πάνω της.
Το υπέροχο, κατάλευκο σώμα της διαγράφηκε στη νύχτα. Γεμάτα στήθη, μακριά πόδια, υπέροχη κοιλιά...και τα μάτια της...αυτά τα γκριζογάλανα μάτια της...
Ο θεός την κοίταξε και τεντώθηκε. Τα ρουθούνια του τρεμόπαιξαν, λίγο σάλιο έλαμψε στις άκρες των χειλιών του...
-Πλησίασε τέκνον μου, της είπε.
Η δόκιμη, αφού ψέλλισε μια ευχαριστήρια προσευχή, ανέβηκε στο βωμό. Τώρα ήταν πρόσωπο με πρόσωπο με το θεό. Χωρίς να πει τίποτα, γονάτισε.
...
...
(βάλτε λίγο τη φαντασία να δουλεψει, όλα εγώ θα τα κάνω?)
...
...
(ναι...ναι...ναι...ε, όχι...κιόλας?)
Τελείωσε μέσα της.
Ένα ποτάμι ενέργειας ξεχύθηκε από μέσα του και παρέλυσε τη δόκιμη. Ένα ατέλειωτο ποτάμι. Ο κόλπος της δόκιμης γέμισε και το σπέρμα ξεχύθηκε πάνω στο βωμό. Όπου ακουμπούσε, πράσινο γρασίδι εμφανιζόταν και πάνω σ' αυτό ξεπεταγόντουσαν χρυσά και λευκά άνθη ανείπωτης ομορφιάς.
Στο τέλος ο θεός ακούμπησε πάνω στην κοπέλα και έμεινε να βαριανασαίνει.
Αυτή κατάφερε με όμορφο τρόπο να τον σηκώσει από πάνω της και κατέβηκε από το βωμό. Ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της...
Πήγε στο μέρος όπου βρισκόταν ο μανδύας της και τον ψαχούλεψε. Όταν σηκώθηκε ξανά, κρατούσε στα χέρια της ένα δερματόδετο, παχύ βιβλίο.
Κοίταξε προς το βωμό. Ο θεός είχε ξαπλώσει ανάσκελα και έδειχνε ανέμελος.
Άνοιξε το βιβλίο και έψαξε στις σελίδες. Όταν βρήκε αυτό που ήθελε, τα μάτια της έλαμψαν.
Με δυνατή φωνή, άρχισε να απαγγέλει.
Ο θεός τινάχτηκε. Μετά, διπλώθηκε στα δύο. Έπιασε με δύναμη το κεφάλι του και έσφιξε τα δόντια του για να μην ουρλιάξει από τον πόνο. Άρχισε να συστρέφεται πάνω στο βωμό σα δαιμονισμένος...και η δόκιμη συνέχιζε...
Τώρα ο θεός άνοιξε το στόμα του σ' ένα άηχο ουρλιαχτό. Γούρλωσε τα μάτια του και κοίταξε τη δόκιμη. Σήκωσε το χέρι του σε μια προσπάθεια ικεσίας, θέλοντας να την παρακαλέσει να σταματήσει. Αυτή όμως, άπληστα, συνέχιζε το έργο της.
Ξάφνου, όλα τελείωσαν. Επάνω στο βωμό δεν είχε απομείνει τίποτα.
Εκτός...εκτός από ένα μικρό κομμάτι φωτιάς. Η δόκιμη πλησίασε το βωμό, έπιασε τη φλογίτσα και την έβαλε με στοργή μέσα στη χούφτα της.
-Τώρα είσαι δικός μου. Δικός μου για πάντα, φώναξε και απομακρύνθηκε προς το δάσος γελώντας χαρούμενα.
Η αδαής..."


Αυτή είναι η επίσημη συμμετοχή μου στο πιο ενδιαφέρον μπλογκοπαίχνιδο που με έχουν προσκαλέσει. Ας όψεται το Luthienάκι.
...και επειδή υπάρχουν καλοί παραμυθάδες (με την καλή έννοια) στη "γειτονιά"...
Karyatida, Egggod και Surrealist...κάντε αυτό που ξέρετε να κάνετε καλύτερα.
Παραμυθιάστε μας...;))


ΥΓ. Υπάρχει και πιο hardcore έκδοση του παραμυθιού. Σύντομα κοντά σας σε όλα τα καλά sex shops...